Eerlijk gezegd voelen we ons allemaal op een bepaald niveau als mislukkelingen, als oplichters en freaks en klootzakken die wachten om ontdekt te worden. Enter: Loser On The Ropes, Dunne’s betoverende nieuwe album en debuutrelease voor het legendarische Kill Rock Stars-label. Opgenomen in Athens, GA, met producer Drew Vandenberg (Faye Webster, Of Montreal), verkent de collectie nederlaag en ontkenning, fortuin en geloof, schaamte en verlossing, en dat alles tegen de achtergrond van een wereld die wordt geleid door blowhards en bullshitters die erin slagen om voortdurend langs schaatsen zonder kosten of consequenties. Dunne mag dan een singer/songwriter zijn in de puur technische zin van het woord, hij heeft op dit album meer gemeen met de punks en new wave-gekken die in de jaren ’70 en ’80 in Lower Manhattan en de buitenwijken opdoken. Doe-het-zelvers die het feest kwamen crashen en in plaats daarvan hun eigen scène bouwden. Dat wil niet zeggen dat Loser On The Ropes een punkalbum is – sterker nog, het is misschien wel de mooiste en meest melodieuze plaat die Dunne ooit heeft gemaakt – maar eerder dat de nummers mager en gruizig zijn, ziek van het hakken van woorden en vastberaden om regelrecht door te snijden. hart van de dingen met een rauwe, ingetogen poëtiek. De arrangementen zijn even onrustig, drijven in en uit focus terwijl ze gloeien met de glans van een stadsstraat op een regenachtige nacht na sluitingstijd. Hoewel het gemakkelijk zou zijn om te verdwalen in de duisternis van dit alles, komt Loser On The Ropes naar voren als iets veel veerkrachtigers en opwindenders, als een viering van de down-and-out, van de punch-dronken vechter in ieder van ons. die met een bloedneus en een scheve glimlach terug de ring in gaat, hongerig naar nog een ronde, want opgeven is zeker beter dan opgeven.
“Ik denk dat velen van ons deze behoefte hebben geïnternaliseerd om te zeggen: ‘Geen zorgen! Het is allemaal goed!’”, blikt Dunne terug. “Toch is het niet allemaal goed. De wereld is momenteel een shitshow en we kunnen het niet oplossen als we er niet over praten. Dat is waar dit album over gaat, zowel op persoonlijk vlak als op een veel bredere schaal.”
Dunne, geboren en getogen in Monroe, NY, leerde omgaan met de hits toen hij ongeveer tien jaar geleden naar New York verhuisde. Verre van de ambitie uit hem te verslaan, scherpte de stad alleen zijn vaardigheden aan en maakte zijn huid dikker, en in de jaren die volgden, zou hij een drietal alom gerespecteerde albums uitbrengen, rekeningen delen met iedereen, van Cat Power tot Caroline Rose. , en lof krijgen van onder meer Rolling Stone, die “Chasing Down A Ghost” van zijn meest recente album Selling Things uit 2020 als “een knaller” prees. In 2021 scoorde Dunne een onverwachte hit in Nederland met ‘New Tattoo’, een op zichzelf staande single die nummer 2 bereikte in de Spotify Viral 50 en hem in een hele reeks Nederlandse nationale tv- en radioprogramma’s deed belanden. Binnen enkele maanden had Dunne zijn eerste album in het land uitgebracht en stond hij op het podium in de Ziggo Dome in Amsterdam, waar hij werd uitgenodigd om op te treden voor een publiek van 17.000.
“Die hele ervaring heeft me geleerd dat falen en succes geen wiskundige vergelijkingen zijn”, zegt Dunne. “Je brengt je liedjes de wereld in en je hebt geen controle over wat er daarna mee gebeurt. Hoe langer ik leef, hoe meer ik erachter kom dat ik nergens controle over heb, eigenlijk.’
Ondertussen, terug in de Verenigde Staten, tekende Dunne bij Kill Rock Stars op basis van zijn demo’s voor Loser On The Ropes, die hij had teruggebracht van bijna 200 deuntjes die hij gedurende meerdere jaren van onophoudelijk schrijven had geschreven. In samenwerking met Vandenberg in Athene werkte hij de tracks uit met analoge synthesizers en met reverb doordrenkte gitaren, waarbij hij signalen van Jonathan Richman, The Pretenders, Dire Straits en Springsteen uit het Tunnel of Love-tijdperk overnam om een warme, filmische waas over het geheel te werpen. dat hielp de toch al vage lijnen tussen fantasie en realiteit te vervagen voor de personages die de collectie bevolken. Daar is het leuke meisje opgeschrikt door een revolutionair ontwaken op “Stand Clear Of The Closing Doors;” de dagdromer die bijna verdrinkt in zijn eigen innerlijke monoloog over “Thinking Of A Place”; de barkrukfilosoof op zoek naar wat het allemaal betekent op ‘Sometime After This’. Er zit natuurlijk een stukje Dunne in elk van hen, maar misschien belichaamt geen enkele verteller de auteur meer dan de hopeloze romanticus die de hemel vindt in de kleine dingen op ‘Something To Live For’. “Nou, ik heb mijn dag gehad van geloven in het lot en verliezen en niet weten waarom”, zingt Dunne in de laatste momenten van het album. “Nu weet ik alleen dat ik halverwege van huis ben en dat er nog een halve weg naar boven is / Maar ik heb iets om voor te leven / Iets om weer voor te leven.”
“Ik veronderstel dat ik altijd een beetje geagiteerd ben geweest, en ik heb het grootste deel van mijn leven geprobeerd om dat aan mezelf op te lossen”, legt Dunne uit. “Ik heb veel verschillende persoonlijkheden geprobeerd toen ik in de twintig was, maar uiteindelijk besefte ik dat ik gewoon een optimist in hart en nieren ben, ook al ben ik niet altijd een erg goede.”
En dat is het mooie van Loser On The Ropes. Het is het werk van een artiest die de wereld ziet zoals hij is en toch weigert afgestompt te raken, die gelooft in de kracht van een lied om iemand te helpen de gebroken stukken van zijn leven op te pakken en zich weer heel te voelen. Het is het werk van een optimist die geobsedeerd is door falen, en er is niets eerlijker – of menselijker – dan dat.
