Het Bolwerk van Ankie

Ankie Rusticus is vrijwilliger van het eerste uur en vertelt over haar tijd bij Het Bolwerk.

Van De Meerpaal naar Het Bolwerk

“Nee, ’túúrlijk ging ik niet naar Het Bolwerk… Het was 1975 en ik praatte maar wat mee met de rest van het toenmalige jeugdhonk De Meerpaal in Sneek. Dat moest dicht omdat er werd geblowd en drugs verkocht. Het Bolwerk, een nieuw jongerencentrum, ging dat jaar open. Niemand van De Meerpaal wilde er uit principe naartoe. Maar ik ging tóch. Ik was dan ook niet echt een vaste klant bij De Meerpaal. Regelmatig bezocht ik in Het Bolwerk een concert. In 1998 nam een vriendin mij mee als introducee naar een vrijwilligersavond. Het was heel gezellig. Liefde op het eerste gezicht! Hier wilde ik graag bij horen. Vanaf dat moment was ik er niet weg te slaan.”

Vrijwilligersweekend naar Ameland (2004) en naar België

Hartsvriendin

“Vorig jaar ging ik met pensioen. Ik ben toen ook gestopt als vrijwilliger bij Het Bolwerk. Ik heb er echt van alles gedaan. Zeven jaar jaar stond ik achter de bar, twee jaar bij de kassa/penningen, twee jaar bakte ik de tosti’s en kroketten bij de broodjesbar en een paar jaar was ik een manusje van alles. Het was een geweldige tijd met een hecht team. Ik kijk ook met veel plezier terug op al die te gekke feesten en vrijwilligersweekenden, onder ander in België en Berlijn, op Ameland en Terschelling. Toen Het Bolwerk in 2009 een volwaardige poppodium werd en er een einde kwam aan het jongerenwerk, is het allemaal professioneler geworden. Dat snap ik wel. Je moet met je tijd meegaan. Natuurlijk verandert dat ook de sfeer, maar die is altijd erg fijn gebleven. Het mooiste van alles is dat ik tussen de vrijwilligers Kitty den Haan heb ontmoet, mijn hartsvriendin.”

Ankie aan het werk als fotograaf en achter de bar met Evie en Gerard

Huisfotograaf

“De laatste acht jaar was ik de huisfotograaf van Het Bolwerk. Ik merkte bij al die vrijwilligerstaken dat ik het leuk vond om foto’s te maken en had altijd een klein cameraatje op zak. Mijn camera’s werden steeds groter, er kwam een spiegelreflex en ik ging fotocursussen volgen. Ik heb veel artiesten vastgelegd. Sommigen waren toen nog niet zo bekend. Kensington heeft bijvoorbeeld op het kleine podium bij de bar gespeeld. Daarna trokken zij in het land een steeds groter publiek, ook toen ze later terugkwamen naar Het Bolwerk. Ik ben de foto’s van hun eerste, kleine Bolwerk-show kwijtgeraakt. Ze moeten ergens in mijn archief zitten. Hopelijk vind ik ze nog eens terug, want dat concert was zo uniek. Ik heb ook mooie foto’s kunnen maken van onder meer Claw Boys Claw; de zanger met zijn lange haren in het publiek, wat een prachtig shot. Joan Osborne zal ik ook niet vergeten. Ik moest voor het optreden in haar kleedkamer komen. Ze wilde echt niet op de foto komen. “I’m so old now”, zei ze met zo’n lekker Amerikaans accent. Maar uiteindelijk gaf ze toe en mocht ik er toch een paar maken.”

Joan Osborne

Ankie achter de bar – 2002